Dawny kalwiński zbór w sercu parku krajobrazowego

Kolonia Plümkenau, czyli dzisiejsze Radomierowice w gminie Murów, została założona w latach 1772 – 1773 w ramach kolonizacji fryderycjańskiej, przeprowadzonej przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego. Nowi osadnicy przybyli z Hesji, Saksonii, Palatynatu oraz dzisiejszych Czech.

Głównym zajęciem kolonistów było pozyskiwanie węgla drzewnego dla okolicznych hut. W 1784 roku wieś zamieszkiwało około 70 mieszkańców. W 1786 roku na koszt państwa wzniesiono dla pruskich kolonistów zbór ewangelicki. Nowi osadnicy w większości byli wyznawcami nauk Jana Kalwina. Kościół został zbudowany przez mistrza ciesielskiego Petzera, według projektu architekta Chrystiana Isemera. Świątynia powstała na terenie dawnego cmentarza. Do dziś w sąsiedztwie kościoła można zobaczyć symboliczny kurhan. Na niewielkim kopcu znaleźć można lapidarium, utworzone z zebranych starych pomników i krzyży.

Również na koszt państwa w kolonii wybudowano plebanię i szkołę. W 1789 roku przydzielono pierwszego pastora. Był nim pochodzący z rodziny polskich pastorów Salomon Jakub Kałuski. W 1786 roku parafia posiadała 68 morgów ziemi i 18 morgów łąki. Konsekracja kościoła odbyła się 08 lutego 1789 roku. W 1790 roku dobudowano wieżę. A w 1860 roku przeprowadzono gruntowny remont świątyni.

Przed II wojną światową wśród 1680 mieszkańców parafii, było około 1050 ewangelików. Radomierowice i sąsiedni Młodnik były prawie całkowicie ewangelickie. Do 1945 r. kościół pełnił więc funkcję świątyni ewangelickiej. Po zakończeniu II wojny światowej został przekazany Kościołowi katolickiemu i od tej pory jest kościołem katolickim pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP.

Od jesieni 1945 r. reorganizacją kościoła i przystosowaniem go do liturgii kościoła rzymsko – katolickiego zajął się przybyły z parafii ormiańskiej z Łyśca ks. Józef Magierowski, który przywiózł ze sobą obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z jednego z kościołów w Stanisławowie.

Kościół jest drewniany, o konstrukcji szkieletowej z wypełnieniem murowanym, wykonany techniką tzw. muru pruskiego. Został zbudowany na planie prostokąta. Jest to dość rzadki przykład kościoła salowego z ołtarzem ambonowym. Dobudowana wieża pierwotnie była odrębnym obiektem. Wieża posiada charakterystyczny barokowy hełm, zakończony chorągiewką z datą 1790. Dach jest czterospadowy, pokryty gontem.

Wewnątrz kościoła zachowało się historyczne wyposażenie w postaci empory połączonej z chórem muzycznym, organy z 1794 roku, wykonane przez Franciszka Majewskiego z Rychtala i chrzcielnica z końca XVIII w. Na uwagę zasługuje ołtarz ambonowy z około 1790 roku. Obecnie pozbawiony kazalnicy, która została przeniesiona pod chór muzyczny. W miejscu ambony znajduje się dziś obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

Obiekt jest wpisany do rejestru zabytków.