Witom Wołs cały scejśliwy, ize sa miynskomy, a mojo kobiyto je Hejdla, bo jak bych mioł cołki cas sałołt jejść, to byście dołwno nad mojy groby becejli.
Bo wiycie, jak kelner ta misa sałołtu na stole postawioł, to Rut piyrse co, to no sie kołzała nakłaść na talyrze. To my sie wzioni. Ale łona dalej no kołzała brać. Na końcu przed nich łobuch łostało maniej niż przedy mie samego. Ale trzeba było jejść. Joł rad jołdo sałołt, ale tak, jak mi go robiyli nasi starka, matka, a tera Hejdla: polony zimno wodo uwarzono ze cukry i łocty, a do tego skwarcki. No ja, trzeba było jejść, boch boł cały pod stoły bez moja kobiyta sponiewiyrany. Do dzisiej mo kole kostkow sine dangi, bo zani my łodjechali do dom, jescy my połra razy taky sałołty dostali.
Jak ejch poty u nołs ze chopoma łosprawioł, to łoni padali, ize jejich baby juz dołwno taky rostomajtne sałołty robio, bo to je na dobroł figura. Dyć joł mo dobroł figura, a Hejdla tes, po co bymy pościć! Potyn no dali taky dwa małe kartołfle i juzaś coś zielonego, co było cymś łoblone, ze taky mały wyrfly – pewniejś to było miynso. Niech be.
Ślub boł na drugi dziyń ło scwołrtej. Do tego casu siejdziołch ze Hejdlo na ławce przed domy, a potyn dryny we tej nasej izbie, bo Manek i Rut miejli kans załatwianioł.
Ślub boł bez msej świyntej, to dugo nie trzwoł. Ale co to za ślub! Nołs ze mody państwy było dokupy piyntnołście ludzi! Prosto ze kościoła my jechali do restauracjej. Ze jedzyniy na weselu było gynał dazelby: sałołty, rajs, kasie, jakyś ryby bes smaku, jakiś konsek torty, coch jej ani nie pocuł. Yno cały cas kelnerzi talyrze no zmiyniali; anich nie zdonzoł sie cegoś posmakować, juz boł inksy talyrz. Dobrze, ize tego tańcowanioł nie było jak prawie wcale, bo bych mojej kobiyty nie udzierzoł w tańcu, coch taki boł słaby. Hejdla ze jednego powodu była scejśliwoł: na stołach stoły dwa siampany i jedne wino cyrwione, a jedne biołe. Manek co chwila przichodzioł i namołwioł nołs do jedzynioł. Hejdla jadła, ale joł nie mioł smaku.
– Paulu, zjydz coś, bo sie wywrocis – gadoł Manek i podstawioł mi talyrze ze tymi rajsoma i sałołtoma.
– Chopie, joł je najedzony na dwa dni – gołdołch mu gupoty, bo co inksego sło padać!? – Wiela to idzie jejść. Jak jedyn nic nie robi, to mu sie ani jejść nie chce – uspokojołch Manka.
– A camu sie wina nie wlejes? Lej sie wiela chces!
Dobrze sie Mankowi mandrowało, jak zołdyn nic nie pioł, yno blank na pocontku ta kapuśnica. Joł tez nie chcioł aufalować miyndzy gościoma. Potyn bano gołdać, ize goście z Polskej durch pijo; ni, ni… Mołs pokoj, dej pokoj.
Kole dziejsiontej wszyscy sie zaconi zbiyrać do dom. (U nołs dopiyro sie wtedy zacynoł richtig zabawa!) Jedyn mioł daleko, drugi musioł dziejci łodebrać łod matki, trzejci wyjyzdzoł wcas rano na wyciecka, chtoś inksy pejdzioł, ize je tak zmancony, ze nie doł rady duzej sie bawić. I to my sami ze Rut i Manky łostali. No to ło jedynołstej my sie łoblykli siakiety i do dom. Hejdli było zołl tyn fajny klajdong po połruch godzinach do tasie chować, ale inksego wyńścioł nie miała.
– Nie gors sie, Hejdlo, wierza sie u nołs jaky wesely nasykuje, to bez miała nołfajniejsy klejd. Zapakuj go fajnie i koniec. Jakbyś go tak sflekowała, to byś sie mogła gorsyć.
– Wiys co, Paulu? Joł jednak chopa na loteryjej wygrała. Tyś mi tak ze ty klejdy wytłomacoł, coch sie przestała gorsyć. Schowia go do śranku i be jak snołd. Ty sie tes wszystko dobrze we kofrze ułoz.
Poty my sie umyli i układli. Po dwanołstej zapukoł Manfryd.
– Haloł! Śpicie? – i cekoł, co powiymy.
– Ni, wlyź, my yno lezymy we łoskach – pejdziała Hejdla.
– Suchejcie, Rut pytoł, sie mołcie smaka na siampana, bo no jescy łostoł. Skoda go wylołć. Mozymy sa do wołs prziść?
Pierucha! Jescy na noc mie chco to kapuśnico truć. Joł mo dość.
– Powiydz Rut, ize my so po weselu zmanconi, wolymy sie przespać. Wy sie ta łoba pogołdejcie. Przed nami dugoł rejza.
– Richtig, Paulu? A fajnech mioł wesely? Podołbało wo sie?
– Ja, Manek, bardzo no sie podołbało. I we kościele i we gospodzie. Tak spokojnie, zołdyn sie nie łozar, tak moł być. Bo jak sie chopi za kans wypijo, to jy potyn rostomajtne gupoty przichodzo do głowy. A na wasy weselu boł świynty spokoj – zakońcyła moja kobiyta. Joł bych tak nie poradzioł.
Na drugi dziyń rano na stole lezały dwa katongi, na jedny stoło: Hejdla, a na drugy: Paul. To były prezynty łod nich. Po śniołdaniu my sie resta popakowali, Rut nołs pozegnała w doma, a Manek nołs som łodwioz do autobusa. Chwała Bogu, ize my so w doma. Juz dugo na wesely do Niymiec zołdyn nołs nie skusi.
Was Paul
