Ludzie, ludzie, co sie to dzieje… Co my sa niedołwno podzyli, to skoda gołdać.
To było prawie, jak tak tyn desc zacon padać. Ćma sie juz dość wcas robiyło. Joł jescy we sopie tytroł, bo no sie siałfelka do wongloł zepsuła. Zepsuła, toch mozno za kans pejdzioł, ale tak naprołwdy to trzonek wylołz ze łopatki, bo sie gwoźdź ułomoł. Ze starości, joł wia, ale Hejdla myślała inacej, przewaźnie tak je.
– Ty mi nie gołdej, ize ta łopatka je staroł. Joł pamiynto, kiedy my jo kupiyli. Ynoś tyn trzonek źle przibioł i bez to wylejcioł. Tak.
– Kobiyto, camu tyś sie na mie uwziona. Przeca joł go przibijoł, to nołlepej wia, kiedych to robioł. I widza po gwoździu, ize je blank stary i przetarty. Przeca siołfelka kazdy dziyń bieres do ranki tejla razy, musi sie poniscyć – przekonowołch Hejdla. I mozno byliby ma sie sfadziyli, ale narołz słysa, Wichtora wołajo. Nie było ich gynał słychać skiś tego desca, a listki tes przeca łoblatujo ze stromow, to powietrzy je taky ganste. Alech coś boł usłysoł.
– Paulu! Paulu! Hejdelko! So zejście ta?! Przilejćcie sa yno chtory wartko… Pauluuuu! – słysołch corołs to gośniej. Potrzas zejch ta piernickoł łopatka i ida ku drodze, zeby lepej Wichtora słysejć. Zaglondo, ledwiech ich widzioł, zdało mi sie, ize kiwajo, zebych do nich przisoł. Pejdziołch Hejdli, ize leca do Wichtory, bo mozno cegoś potrzebujo, ky tak gośno wołajo i kiwajo na mie.
Drapkoch soł, jak zejch dochodzioł blizej nich toch ujzdrzoł, ize Wichtora schylajo sie nad cyś pod jejich płoty ze łogrodka.
– Dobry wiecor, Wichtora. Co to tak wołołcie na mie. Co się stało?
– Łobołc yno, Paulu, chto to sa lezy pod mojy płoty… joł ledwie dycho, dopiyro, coch do siebie przisła, tak zejch sie źlynkła.
I Wichtora sie tako srogy tasiyntuchy gamba łotarli i na tego, co lezoł, zaglondali. Joł sie tes przijzdrzoł, chto to lezy pod płoty. Ale gambych nie widzioł, bo lezoł tak boky i boł kurtko przikryty. Cołwnon zejch ta kurtka, przewrociołch go na pleca i sucho, sie dychoł. Ja, dychoł, to dobrze, ale camu bez wołdzi taki mody synek pod płoty lezy. Prziglondo mu sie blizej – dyć to je Pejtrow synek, wnuk łod mojygo kolegi Jorga! Sarpia go za rankołw, tyn nic. Schylołch nad niy głowa i zarołskich zmiarkowoł, camu bez wołdzi lezy: boł łozarty jak knebel. Wichtora sie za głowa trzimali i poconi Zdrowaś Marijo rzykać, zeby go retować, a łon musioł yno wytrzyźbiejć. Co tu robić ze taky skalcy, jescy wierza niy moł piyntnołście lołt. Myśla, co Wichtorze pejdziejć, zeby nie zymdlejli.
– Gołdej co mu je, bo jakygo anfalu dostana – padali Wichtora.
Ja – pejdziołch – wy dostaniecie anfalu, jak sie dowiycie, co mu prawie je.
– Przeca zyje, co? Pomozes mu jako? Wierza po dołchtra bymy musiejli zwonić, pra? Jezderkusie, powiydz coś, Paulu, joł…
– Nic mu nie je, za połra godzin be zdrowy, yno wytrzyźbieje.
– Jako, wytrzyźbieje, przeca łon nie może być… łozarty, za mody je na to. Paulu, tyś go mozno źle onterzuchowoł, łonymu je co inksego. Łod kogo łon je? Jakoś ty padoł? Łod Jorgowego Pejtra?
– Ja, ale joł go dobrze onterzuchowoł, cuć go gorzoło, jakby som halba wysłepoł. Mozecie mi wierzić abo ni, ale takoł je prołwda. Dołwejcie na niego pozor, joł pojda do dom i zazwonia do jego łojca, niech po niego przijejdzie, bo sie synek na nyrki łoschoruje. Idźcie do dom po jakoł deka, przikryjcie go, zimno je.
– Pauliku! Nie łostawiej mie samej ś niy. Joł sie boja.
– To rzykejcie za duse w cyjśću, przestaniecie sie bołć…
Wichtora łotwarli gamba, ale nic nie pejdziejli, a joł wzion i posołch zwonić. Hejdla jus przi płocie cekała na mie. Jak zejch jej łospejdzioł, co i jak postoji, nie chciała mi wierzić.
– Dyć Pejter to je taki porzondny cłowiek, co te dziejcka tera wyprawiajo! Ale zwoń, bo zarołs be ćma, a Wichtora sie na amyn zarzykajo. Wiys co, joł wezna tasiynlampka i do nich pojda.
Pejter mie wysuchoł, coś ta do swojej kobiyty zawołoł i pejdzioł, ize to je jus trzejci rołs, ize nie wio, co majo robić. Potyn przijechoł auty po synka. Wtrzas go na zadek jak miech kartołfli, podziynkowoł Wichtorze i mie i pojechoł.
– Paulu, dyć przeca taki synek nie moze tak pić. Co sie to tera dzieje. Piyrwej joł ło cymś taky nie słysała. Łodkludźcie mie do dom. Wiycie, jak joł wylazła ich go łobołcyła, toch kroku nie umiała postompić, tak zejch sie przelynkła. Dobrze izejście tu prziśli. Dzie sie tak tyn synek napioł…
Wichtora przichodzo tera kazdy dziyń i pytajo, dzie tyn synek sie tak łopioł, a przeca my tez nie wiymy.
Was Paul
