Wylołz zejch dzisiej na dwor, zaglondo, a moja somsiadka gymzi w nasy łogrodku.
– Dziyn dobry Wichtora. Kontrola robicie we łogrodku, ja?
– Ni, ynoch sie padała, camu ci trocha nie poplewnońć, ky mo tejla casu…
– Robcie, co chcecie, joł wo nie bana łoskazowoł. Wy sie znołcie na takej robocie, bo to je babskoł robota, pra?
Jescych nie skońcoł, a Wichtora jus plewli lyska ze ołberibo. Posołch scypkow narombać, bo ich zacynało brachować we katongu. I tak my sie podzielyli roboto: Wichtora we łogrodku, joł we sopie. Trocha to trzwało, ale narołs sie tak łochodziyło, wiater tak zacon sarpać dwiyrzoma do sopy, izech przestoł rombać i sołch moja łogrodnicka wołać, zeby sie prziśli łogrzołć. Zrobiołch dobrego kafeju i ceko na Wichtora. Dyć prziśli za jakiś cas.
– Nie przerobiyliście sie aby? Potyn mie be Hejdla przezywać, izech wo sie tak doł narobić. Zaś wołs bano wszystky kości bolejć. Mołcie flołstry?
– Mo, Pauliku, mo. Jutro mi jy przidzie Zofijoł prziklejać na pleca. Ło, tes to fajnie ciepło przi piecu. Postołw mi yno blizej ta ryćka, to sie pleca wygrzeja, bo mie we łogrodku taki zimny wiater łogołchnon…
– Mołcie prawie, Hejdla sie tak cansto pleca grzeje. Niy ma to jak ryćka, ni? Ale wy byście sie tes casym trocha w kuchni łozhajcować mugli. Niekiedy śporowaniy na nic przidzie, jak cłowiek niy moł miary. Miara trzeba we wszystky miejć. A jakbyście chciejli, to jo wo moga trocha drzewa nawyrołbiać. Tejla bych przed wołs mog przeca zrobić.
– Ja, to bych sie bardzo radowała, jyno co na to Hejdla powiy.
– Co powiy? Pochwołli mie, ize chca wo pomoc. Yno azignata wy becie musiejli zapłacić, ale łona tak kans nie kostuje, jakoś przezyjecie. A drzewa becie miejć tejla, co wom styknie na zima. To co, zrobicie sie łogyń w piecu?
Tak my sie fajnie łosprawiali jescy dość kfilka, a tu narołs telefon zazwonioł.
– Haloł, chto gołdoł? To ty Hejdlo! Dobrze, zejś trocha casu snołdła.
– A dzieś ty boł dzisiej? Joł trzi razy zwoniyła.
– Joł scypki romboł, a Wichtora we łogrodku plewli.
– A pokołzołś zejś pod płoty tyn placek, dziech astry sioła? Haloł?
– Jaky astry, joł nic nie wiejdzioł, cekej, spyto sie Wichtory.
– Dobrze, zazwonia za godzina. Idź te lyski łobejzdrzejć.
Posołch zejch za gorkygo prawa łobejzdrzejć, jako ze tymi astroma postoji. Łobesołch cołki łogrodek. Koper boł, pietruska była, ołberiba takoł zdechłoł, ale była, paple były, lupina była, połra krzołckow pozimkow przi grusce i nic wiyncej. Marchewka pomału sie ze lyski na świat wyciskała – ale ło astrach ani widu, ani słychu. “Ja, Paulu, tera sie dowiys, coś ty je we wercie – pomyślołch – dowiymy sie łoba ze Wichtoro”. Przisołch do dom. Moja pomocnicka gośno rzykali, wierza licyli, ize jy Matka Boskoł pomoze.
– Dziejś to boł, Paulu? – pytali sie gupie, jak by nie słysejli, ło cych s kobiyto gołdoł. Ja, łoni jak so we strachu, to sie gusi robio.
– Bołch astrow sukać we nasy łogrodku – pejdzioł gośno i z nerwoma.
– I co, snołd zejś jy? – spytali niewinnie Wichtora.
– Jak zejch jy mog snojść, jak zejście jy wyplewli?! Pod płoty niy ma nic zielonego, wycyscono. Tera łoba bymy skiś tego trzescejć.
– Camuś mi nie pejdzioł, ize Hejdla w ty placu astry zasioła? Byłabych dołwała na niy pozor. A tak zejch wszystko wyrwała. Ale bońć yno cicho. Jak by my tera jescyk rołs astry zasiołli, to łone urosno. Bier koło i lejć do jakygo sklepu, Truda mi padała, ize tera wsandzie idzie nasiyniy kupić. Co tak na mie zaglondołs chodźby byk na masarza?
– Tego bych sie po wołs nigdy nie spodziywoł! To wy umiycie wichłać?
Musiołch miejć łocy jak ołberiby, bo Wichtora sie aze na tej ryćce zaconi krańcić.
– My łowichlymy yno na tak dugo, aze przidzie zima. Jak kwiołtki urosno, to Hejdla nic nie poznoł. No jako, zrobiymy tak? Za to sie, Paulu, do piekła nie dostaniymy, bońć spokojny. Jak idziecie do tejki, to sie nie bojicie, pra?
Co byś na to pejdzioł? Joł jus nic nie rzek, ynoch wzion miynsek i chciołch wylyść, a tu telefon zwoni. Potrzas ejch miynsek i leca do telefonu, a Wichtora rozaniec chyt do gołrzci, ku dace zajzdrzejli i zaconi rzykać.
– Ja, to je joł, nie poznałaś mie? Jakis by to inksy chop mog łod nołs zwonić?
– No to co sie stało, po twojej śtimie słysa. Potrzaskoł zejś jakołś siołlka ze kafejzerwisu? Aboś co Wichtorze pejdzioł?! – drapko pytała Hejdla.
– Haloł! Hejdlo! Je zejś ta? Jakoś licho słysa – wzion zejch tejater robić.
– Paulu! A tera? Słysys coś? Mie tu nic nie trzescy we suchafce…
– Haloł… Tera słysa. Wiys co? Te astry so, tak jak zejś była pejdziała.
– Ja? To sie raduja. A podziynkowołś Wichtorze za pomołganiy?
– Toć! Babka sie kafejy popijomy. Jescy jo idzie jejść. A jakos u ciebie?
No to mi kobiyta gynał łozgołdała, jako jej ta idzie. Co robi, co jołdajo, ło chtorej chodzi spać.
– Co? Ło dwanołstej? Nale co to robis tak dugo? Przeca w doma juz dołwno śpiymy ło dwanołstej – bliknon zejch ku Wichtorze. – Biglujes?
I Hejdla mi łospejdziała co i jak. Trzwało to dość dugo, bo Wichtora rozaniec schowali do kabze i ku domie sie pomału zbiyrali. Pejdziołch to Hejdli, bo jako tak gościa nie wykludzić na droga!?
– No to pozdrow Wichtora łody mie i wykludź ich. I trzim sie, ja?
Dołch jej kuślika do suchafki i skońcyli my łosprowołcka. A usy mie połlyły jak diołbli.
– Poćcie, Wichtora. Hejdla wołs kołzała pozdrowić i podziynkować, zejście te lyski łoplewli. Jescyk bych wyrwoł co nie trzeba – i puściołch somsiadce łocko. A łoni mi nazołd i tak my sie wzioni na sumiyniy Hejdline astry.
– Paulu, ty yno kans nie myśl, nie trołp sie, yno rozaniec zerzykej. Duch Świynty ci wleje rozumu do głowy – retowali mie Wichtora, bo wiejdziejli jak joł sie mojej kobiyty boja, bo łona takoł gynał we kazdej robocie.
– Mołcie prawie. Nasi starka padali ciyngy: “Jak ci Duch Świynty nie łoświyci głowy, toś je bracie gotowy”. I miejli prawie. We niejedny falu zejch taki retunek dostoł. No to, Wichtora, do widzynia. A przidźcie zaś, to ło ty drzewie pogołdomy. Zani Hejdla be w doma, na wasy podworku be kupa drzewa.
Was Paul
