Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły. Ufa jej serce małżonka, któremu na zyskach nie zbywa. Nie czyni mu ona źle, ale dobrze przez wszystkie dni jego życia. O len się stara i wełnę, starannie pracuje rękami. Podobnie jak okręt kupiecki żywność sprowadza z daleka. Wstaje, gdy jeszcze jest noc, i żywność rozdzieli domowi, a obowiązki swoim służebnicom (Prz 31, 10-31).
Przytoczony fragment pierwszego czytania opisuje w doskonały sposób patronkę dnia dzisiejszego świętą Jadwigę Śląską. Niewątpliwie niewiasta dzielna – jak ją nazywa Księga Przysłów może pomóc nam wypełniać codzienne zadania i obowiązki, nie tracąc z oczu celu świętości i życia wiecznego.
Była ona niewiastą dzielną, kobietą silną duchem, świadomą wartości swego powołania do miłości w małżeństwie i do macierzyństwa. Może więc śmiało stanowić przykład dla dzisiejszych kobiet, żon i matek, aby nie lękały się zadań związanych z ich powołaniem, ale z miłością je wypełniały. Jej życiorys ukazuje jak wiele może zmienić jeden człowiek; jak wiele może zmienić kobieta mocna Bogiem. Ludzie władzy mogą uczyć się od świętej Jadwigi służby społeczeństwu oraz przestrzegania prawości i rzetelności. Ludzie biznesu mogą uczyć się społecznej odpowiedzialności za środowisko i człowieka, wspierając akcje charytatywne, kulturalne czy edukacyjne.
Data16 października skłania nas do spojrzenia na Świętą Jadwigę Śląską, jako na tę, która stała się patronką dnia wyboru ks. kard. Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową.
Na Jasnej Górze 5 czerwca 1979 r. powiedział do pielgrzymów z metropolii wrocławskiej: „A teraz pozwólcie, że z Jasnej Góry przekażę szczególne wotum do sanktuarium św. Jadwigi w Trzebnicy, koło Wrocławia. Tym wotum jest świeca paschalna, którą przywiozłem z Rzymu i kielich dla sanktuarium trzebnickiego. Mam, jak wiecie dobrze, szczególne powody do przekazania tego wotum […]. Opatrzność Boża w swoich niewypowiedzianych zrządzeniach wybrała 16 października 1978 r. jako dzień przełomowy w moim życiu. W dniu 16 października Kościół w Polsce czci św. Jadwigę Śląską. I dlatego też poczytuję za mój szczególny obowiązek złożyć dzisiaj na ręce Kościoła w Polsce, na ręce Metropolity Wrocławskiego to wotum dla tej Świętej, która jest patronką sąsiadujących narodów, jest również patronką dnia wyboru pierwszego Polaka na Stolicę Piotrową”.
Święty Jan Paweł II zwraca nam jeszcze raz uwagę na św. Jadwigę Śląską. Jej postawa pobożnej małżonki, matki kilkorga dzieci, a ostatecznie wdowy jest dla nas znakiem ewangelicznego sprzeciwu wobec wszelkiej próby degradacji życia małżeńskiego i rodzinnego. To także wzór władczyni kierującej się w rządzeniu ewangeliczną miłością. To wzór prawdziwej miłości bliźniego i Boga.
Święty Jan Paweł II mówił o św. Jadwidze: „Widzimy w niej wielkie światło, które rozświeca sprawy ludzkie na naszej ojczystej ziemi. Wyraziła się w jej życiu jakby cała pełnia powołania chrześcijańskiego. Odczytała św. Jadwiga Ewangelię do końca i w całej jej życiodajnej prawdzie. Nie ma w niej rozbieżności pomiędzy powołaniem wdowy-fundatorki klasztoru w Trzebnicy, a powołaniem żony-matki w piastowskim domu Henryków. Jedno przyszło po drugim, a równocześnie jedno było głęboko zakorzenione w drugim. Jadwiga od początku żyła dla Boga. Żyła miłością Boga nade wszystko, tak jak głosi pierwsze przykazanie Ewangelii. Tak żyła w małżeństwie jako żona i matka. A kiedy owdowiała, z łatwością dostrzegła, że ta miłość Boga nade wszystko może stać się teraz miłością wyłączną Boskiego Oblubieńca. I poszła za tym powołaniem” (Wrocław 1983).
Ojciec Święty czuł się w sposób szczególny związany z sanktuarium świętej Jadwigi w Trzebnicy i niejednokrotnie zwracał się do Patronki dnia swojego wyboru z gorącą prośbą, aby swoim wstawiennictwem pomagała mu skutecznie w tej ogromnie trudnej służbie zleconej mu przez Boga.
