Tekst archiwalny ["Beczka" nr 3(276) z 20 lutego 2013 roku]
Pamiyntołcie jescyk, izech boł bardzo chory, bo mie gripa mancyła, a nasi Wichtora zaconi mie lycyć.
Tos tak jak chciała Wichtora i moja Hejdla, przewrociołch sie na brzuch. Aze mie wszystko zabolało w pojśrodku, takich boł wykońcony. I terach cekoł, co be dalej. Kyby joł to boł wiejdzioł, to bych ze łoska uciek i we łaziynce sie zapar! Leza sie na ty mojy brzuchu a tu narołz jak mie coś zimnego prziciśnie do łoska, jak mie łobie kobiyty podchyciyły, na pleca przewrociyły i na wiyrzch mi te zimne prziłozyły! Wiycie, co to było? Ja, mołcie prawie: omślagi zimnymi rancnikoma! Jerucha, jak mie Wichtora prziciśli do łoska, jak ściongnoni te rancniki, toch wcale dechu nie umioł dopaść! Anich nie zdonzoł sie zacońć werować, jak Wichtora zawołali: – Hejdlo, mołs te drugy rancniki gotowe?
– Ja – padała Hejdla – juz niesa.
I narołs snołd sie na mie jescyk jedyn zimny jak lod rancnik frotejowy na brzuchu, potyn rukcuk na plecach, potyn Hejdla pociepła na mie nołrupsoł deka, a zarołs potyn Wichtora mie przitrzaśli mojo pierzinko. Przitrzaśli, bo aze klaskło we slafśtubie i krołnlojchter sie na nad nasymi ejybetoma zachwioł! Wichtora siejdli na pierzince łod izby i tak mie prziciśli, coch nogo nie rusoł.
– Hejdlo, prziciś go łod łokna, co sie wartko zagrzeje – komandyrowali Wichtora.
Tos jak i Hejdla siadła na mojej pierzinie, toch boł machtlołs! Scejściy, ize mi te dwie lykarki łostawiyły trocha nosa na wiyrzchu, toch luftu coś chycioł. A Wichtora wyjoni ze kabze rozaniec i zaconi rzykać… Chtoryś za nas Krzwio sie pocioł… Joł lezoł jak gnołtek blank bez wołdzi, yno mi sie corołz barzej gorko robiyło. Hejdla stanona nady mno ze jakoś śmatko.
– Paulu – łodezwali sie Wichtora po połnej dziejsiontce – pocis sie?
– Toć, nie widzicie? – pejdziała za mie Hejdla i łotarła mi coło, bo mi jus pot na zołgłowek ciek. – Poci sie, poci…
– Jutro bańdzie zdrowy jak ryba – padali Wichtora. – A nołlepej by było, jak by my mu jescyk jedyn taki omślag zrobiyły.
Chciołch pierzinka cołwnońć, ale kobiyty mie przicisły.
– Paulu – Hejdla stanona nad mojo głowo. – jak ci sie wiecor fiber nie cołwnie, to zrobiymy zimny omślag, a jak fibru nie bes mioł, to yno tak w łosku polezys.
– Jak chcecie – padali Wichtora – leda jyno gripa nazołd nie przidzie! Omślagow musi być komplet. Jak nasi starzik rołz byli tes tacy chorzi, to jy starka ze somsiadkoma zrobiyli sejść takich zimnych omślagow. Jedna somsiadka mołcała rancnik we wiadrze przi studni i do izby nosiyła, a starka ze dwioma te omślagi robiyli. Pamiynto, ize starzik juz ani łod fibru nie gołdali, ale przi piyrsych omślagach musiejli prziść do siebie, bo tak wrzescejli, co ich aze kole krziza było słychać. Ludzie potyn gołdali, ize ze mojygo starzika złego ducha starka wygoniali. Ale go te kobiytki wylykowały i potyn starzik jescyk zyli i zyli…
– No ja, ale Paul nie je taki chory, to mu tyn jedyn omślag styknie. Potyn go jescyk namazymy – stanona we mojej łobronie Hejdla.
– Jak chcecie, byle yno be zdrowy – widać było po Wichtorze, ize majo łogromne chańci jescyk dalej te zimne omślagi robić. Na scejściy moja kobiyta widziała, co je lołs i nie dała sie Wichtorzi rzondzić. Poty wcisła ranka pod pierzina.
– Ło piernika, tyś sie zapocioł! Musis sie przeblyc, zarołski ci nasykuja kosula i onterhołze –Hejdla wiejdziała, cego mi trzeba.
– To joł pojda tera do kuchnie – Wichtora byli poboznoł i nie chciejli widziejć pu nagatego chopa. Bołch mokry jak nutra. Do wiecora zapociołch sie jescy śtyry razy, a potyn mi Hejdla fiber zmierzyła.
– Paulu, zdrowiejes! Mołs yno 37 fibru. Do ci sie teju napić, wejźnies aspirina i rano bandzies zdrowy. Wichtora, dockejcie chwilka, jak Paula załopatrza to wiecerzoł zjymy, a potyn wołs do dom łodkludza, bo je ćma jak w miechu.
Ło jaki joł boł scejśliwy, izech sie tak mocno przestoł pocić. Łod tej słabości i tego strachu przed Wichtorzinymi zimnymi omślagoma usnon zejch, ani nie wia kiedy. Łobudziołch sie, jak Hejdla nachtiślampka łoświyciyła, bo chciała łobejrzejć, wiela je na zygarze.
– Pierucha, Hejdlo, joł usnon…
– Ich cie nie budziyła. Tak zejś fajnie społ. No, tera je pu scwołrtej, toś społ, cekej, łod siodmej, to be do łosmej, do dziewiontej… to be dobre łoziym godzin. Pocis sie?
– Ni, je zejch blank suchy.
– Pokołz yno pleca – Hejdla wraziyła ranka pod jakla łod ślafancuga. – Ja, suche.
To sie tera jescy wygrzej, a cołki dziyń bez w łosku. Musis być blank zdrowy.
I je zejch, dziynka Bogu i Wichtorziny omślago, blank zdrowy i wo zdrowioł zyca.
Was Paul
