Po śmierci proboszcza Rincke, parafię objął w 1819 roku Michał Kozubek, po nim zaś Walenty Józef Filip Sobel, który był ostatnim duchownym zakonu premonstratensów. Po jego śmierci proboszczem został ks. Benedykt Suchan (1855-1871). Jego następcą został w 1872 ks. Augustyn Świątek, a po nim parafią kierował ks. Mieczysław Lukowicz (od 1894 roku).
Następcami Lukowicza byli księża: Alfons Wawrzinek i Augustyn Clement. W 1932 roku proboszczem Czarnowąsów został ks. Henryka Mainka, który wieloletnią pracą duszpasterską zdobył uznanie parafian. Odnowił probostwo, powiększył teren cmentarza przy kościele św. Anny, wyremontował kościół na cmentarzu, założył ogrzewanie w kościele parafialnym.
Zmarł w 1977 roku nie doczekawszy jubileuszu 750-lecia istnienia klasztoru. Kolejnym został, pracujący od 1965 roku, jako wikariusz w Czarnowąsach, ks. Czesław Kwiatkowski. Pełnił funkcję do 1997 roku. W latach 1997-2000 proboszczem Czarnowąsach był ks. Jan Kołodenny. Po jego śmierci duszpasterzem parafii został ks. Marek Wieczorek.
Życie zakonne wróciło do Czarnowąsów w 1870 roku. Przeorysza klasztoru Magdalenek od Pokuty w 1867 roku rozpoczęła starania o założenie fili zgromadzenia na Śląsku. Spośród wielu lokalizacji wybrała Czarnowąsy, dokąd po trzech latach przygotowań przyjechały siostry zakonne. Wiele wysiłku kosztowało wykupienie i odbudowanie budynków klasztornych.
Siostry magdalenki szybko zyskały swoją posługą sympatię miejscowej ludności. Zajmowały się wychowywaniem dziewcząt, ucząc je prac domowych. Pielęgnowały również chorych. Ich pobyt w Czarnowąsach nie trwał jednak długo. W 1875 roku na mocy ustawy rządowej konwent został skazany na banicję i przeniósł się do Holandii.
W 1885 roku w budynkach poklasztornych został założony Zakład św. Henryka dla sierot. Utrzymywał się ze środków fundacji pozostawionej przez arcybiskupa Henryka Förstera i pomocy wrocławskiej kurii biskupiej. W 1902 roku opiekę nad zakładem powierzono siostrą jadwiżankom, które zajmowały się wychowankami, prowadziły działalność oświatową, pielęgnowały chorych i niemowlęta. Wtedy też zaczęto przystosowywanie obiektów do funkcji, jakie miały pełnić.
W 1923 roku rozwiązano folwark, zyskując w ten sposób budynek Prałatury oraz sporą ilość dobrej ziemi. W tym samym roku gruntownie odnowiono Prałaturę. Pracami renowacyjnymi kierował architekt z Drezna Ernest Kühn. Urządzono funkcjonalne sypialnie, jadalnie, uruchomiono pralnię i piekarnię oraz dużą kuchnię. W dawnym refektarzu natomiast urządzono kaplicę. Działalność dydaktyczno-wychowawczą zakład rozszerzył w 1926 roku, kiedy po raz pierwszy przyjął dwadzieścia dziewcząt, aby uczyć je dobrego wychowania oraz prac w gospodarstwie.
Od założenia zakład był miejscem opieki nad sierotami, która liczba szybko rosła. W 1939 roku trzydzieści trzy pracujące w Czarnowąsach siostry zajmowały się prawie pół tysiącem dzieci. Działania wojenne w latach II wojny światowej oszczędziły klasztor, a w styczniu 1945 roku cofające się wojska niemieckie wywiozły dzieci z siostrami wychowawczyniami w głąb Niemiec.
W końcu stycznia do klasztoru wkroczyły wojska radzieckie. W pomieszczeniach urządzono szpital, który został zlikwidowany pod koniec marca. Od maja 1945 roku do chwili otwarcia w Czarnowąsach w 1949 roku przedszkola, siostry prowadziły dzieciniec. W listopadzie 1956 roku Dom Dziecka został przekształcony w Zakład Specjalny dla Dzieci „Caritas” w Czarnowąsach. Przyjęto wówczas pierwsze grupy dzieci głęboko upośledzonych umysłowo.
W styczniu 1971 roku otwarto „Szkołę Życia”, a w końcu tego samego roku została zmieniona nazwa zakładu na Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci „ Caritas” w Czarnowąsach. Wspaniałym świętem stały się obchodzone 15 czerwca 1985 roku uroczystości upamiętniające stulecie istnienia zakładu. Liturgii mszy św. przewodniczył ks. bp Antoni Adamiuk. Przybyli również byli wychowankowie domu. Którzy wzięli udział we wspólnym spotkaniu oraz obejrzeli część artystyczną przygotowaną przez dzieci.
W 1990 roku Dom Pomocy Społecznej przeszedł pod zarząd Zgromadzenia Sióstr św. Jadwigi, które wypełniając założenia reguły zakonnej służą wszystkim potrzebującym, nie tylko w Czarnowąsach, ale wszędzie tam, gdzie mają swoje placówki. Dopełnieniem posługi sióstr jadwiżanek stał się w 2002 roku jubileusz 100-lecia ich obecności w Czarnowąsach. Uroczystością jubileuszowym przewodniczył ks. bp Jan Kopiec, a swoją obecnością uświetnili je liczni goście z kraju i z zagranicy, z Matką Generalną Zgromadzenia, Michaelą Andörfer, na czele.
*****
Jest to już ostatnia część historii o klasztorze w Czarnowąsach. Zachęcamy do kontaktu osoby, które chciałyby podzielić się z czytelnikami nieznaną historią o zabytkach, których przecież nie brakuje w naszej okolicy. Nie koniecznie muszą to być zabytki z terenu naszej gminy. Warto, aby inni też mogli, choć trochę poznać historią obiektów, które czasem mijamy na swojej codziennej drodze i często nie zdając sobie sprawy z ich ciekawej historii. Część z nich to już tylko ruiny, bądź już nieistniejące obiekty, o których wie coraz mniej osób. Dlatego zapraszamy wszystkie chętne osoby do kontaktu z redakcją tel. 668 311 225 lub e-mail: grupalokalna.sport@wp.pl
