Przewaźnie, jak sie moł ku jakymu poscyniu, to nasi Wichtora so bardzo cufridyn. Im blizej do poscynioł, ty Wichtora sie barzej radujo. Porzond, co przichodzo do nołs przed piyrsy piontky, zeby no przipomniejć, co krzyścijaninowi przistoji a co ni.
– Paulu (nie wia camu zawse do mie to gołdajo) wiys ty, ize jutro je piyrsy piontek?! Joł ci przipomino ło ty, zebyś sie jutro przed śniołdaniy jakygo konska worztu nie podzwoloł zjejść. Wiys ty jaki to grzych? We wsi, skond moji starzik pochodziyli, boł zoł taki srogi gospodołrz, co mioł ze dwadziejścia hektarow pod pugy, a wiela łonkow – tego łon som nie wiejdzioł. A skiś tego boł tez bardzo bogaty. I nicego ani zołdnego sie nie boł. A grzesoł, wiela wlazło. Dzie by ta łon boł jaki post dzierzoł! Nigdy. Jego kobiyta, ta zaś była poboznoł. Do kościoła chodziyła połra kilomejtrow piechty, kazdy dziyń cały rozaniec zerzykała, a pościć, to pościyła jedny ciyngy. Bo, rzecma prołwda, i za tego swojygo chopa tes. Jak łon na Wielkanoc nie soł do spowiejdzi, to łona pościyła łoziym piyrsych piontkow, jak we Wieli Piontek wandzonki sie uplajtnon, to łona we Wielkanoc ani kawałecka miynsa do gamby nie wziona. A tyn gidołk nic sie nie robioł s tego.
– Cłowieku – gołdała mu – ty sie Boga nie bojis! Cekej, łon cie kiedy skołrze, tedy bandzies widzioł.
– Nasi farołrz nierołs we piontki kura łogryzo, a nic jy niy ma. To mie by Ponbocek skołrali? Ja, joł wia, ty byś sie tego zycyła! Ale nie gołdej tejla, yno sa tej wandzonki świyzej prziniyś ze wandzarnie, boch je godny jak wilk. Ty sie ło siebie starej, a mie dej pokoj, joł wia, co mo robić.
Jednego roku tes przed Wielkanoco, jak jus kity wandzonki we wandzarni łochodniynte wisiały, tyn gospodołrz kołzoł kobiycie na wiecerzoł tej świyzej wandzonki ukrołć. Co miała robić… Usuchła chopa i wandzonki mu nakroła. A było to we Wielki Piontek. Chop sie gielnik za gielniky bylejgowoł i do kobiyty uśmiychoł. Potyn ta grzysnoł wiecerzoł piwy zaloł i posoł spać. Kobiyta całoł noc na kolanach Boga ło miyłosierdziy dloł tego dziada prosiyła. Nie chciała, zeby sie jego dusa po piekle włocyła.
Na drugi dziyń rano gospodołrz sie chce dalej s kobiyty śmiołć, ale z gamby mu yno jakyś bulgataniy chodźby łod świnie wyłaziyło. Jescyk rołzs probowoł kobiyta wołać, ale nic s tego. Wyskocoł ze łoza, kobiyty sukoł, a łona jus krowy dojyła. No to łon we dwiyrzach do chlywa stanon i wołoł do niej, a łona sie tak do siebie padał: “To, jak te świnie ryco! Mogby jy tyn mój chop nafutrować…”
– Wiycie – padali no starzik – tyn sie dopiyro tera źlynk. Do kobiyty podlejcioł i gołdoł do niej, a łona dalej pod krowa zaglondoł i ło tych świniach gołdoł. – Wichtora zaglondali na mie tak, jakbych we kazdy Wieli Piontek to samo robioł, co tyn gospodołrz.
– I co sie ś niy stało? – spytała Hejdla. – Wyzdrowioł cy ni?
– Bardzo dugo to trzwało. Pewniejś dwadziejścia razy do Canstochowy piechty soł i nic. No to cołkoł rodzina ś niy zacona chodzić – i nic! Aze potyn jakiś pobozny zołkonnik doradzioł tymu gospodołrzowi, ize musi łodprzisionc, ize do końca zycioł miynso bańdzie jołdoł yno we jedna niejdziela w miejsioncu. Taky coś mu sie, Paulu, przidarzyło…
– Ale camu mie to gołdołcie? Joł posca, kiedy trzeba.
– Ja, ale ty sie łodmowis tych nołprzijymniejsych grzychow?
– Wiycie co, Wichtora – wdepła w to wszystko moja kobiyta, bo się cegoś źlynkła, wiycie ło co jej sło – my sie tu tera łodmowiymy tych nołlepsych rzecy. Joł piyrsoł. Przestana pić kawa bes cołki Wielki Post. A ty, Paulu? No, gołdej, bo my so nojgiyricht…
– Dobrze, joł na piwo ani ani nie zajzdrza… A wy, Wichtora? Cego wy byście sie musiejli łodmowić? Piwa nie pijecie wcale, kawa wierza yno u nołs. Co wom je nołprzijymniejse?
Wichtora dugo myślejli, a im duzej myślejli, ty my byli ze Hejdlo barzej gyśpan. Joł sie już myśloł, ize ta kobiyta niy moł nic nołprzijymniejsego… a tu nołs Wichtora zastrzelyli!
– Wiycie, przedy mie nołlepse je, jak joł moga rzykać. Ani kafej, ani kołołc, ani worzt… yno rzykaniy.
Gołdka no łodjono, no bo cego sie Wichtora łodmowio bez cołki Wieli Post?! Wierza nie rzykanioł.
Was Paul