Piernika kandego – dobrze, ize te Mankowe wesely prandzej trefiyło, bo jak by nołs nie było w doma, to by nołs zaloło! Ja, nie wichla! Ale scejściy jescy wiynkse, i to dziynka Wichtorze; łoni majo taky pomysły, co joł bych na niy nie przisoł. A Wichtora prziśli do nołs. Przipomniejli sie, ize u nołs je jejich plucia, ja, takoł plucia na wino, wierza na dwadziejścia piyńć litrow.
– Wichtora, u nołs wasej plucie byśtimt niy ma. Joł jej sa u nołs nie widzioł.
– A na gorze boł zejś? Mie sie zdoł, zejście jo wyniyśli na gora, zeby sie nie strzaskała. Hejdle niy ma w doma? Idź do komory łobejzdrzejć.
Właza do komory – plucie niy ma.
– Wichtora, jak wom pado, ize tej plucie u nołs niy ma, to jej niy ma. Joł juz we komorze łoglondoł piyńć razy. Dyć to je srogoł plucia.
– Paulu, łobejzdrzi, jak leje, joł tak smokła, co moga fortuch i jakla wykroncać. Dzie je Hejdla, wołej jo sa do kuchnie. Nie bana sa drugi rołs przichodzić. Miej zeznaniy na mojy lata.
Wichtora by mie jescy sto razy przeskocyli, alech soł kobiyta zawołać. Była we sopie, cyściyła i ukłołdała donicki ze grobow, bo sie tego kans łod połruch lołt nazbiyrało we sopie.
– Hejdlo, mołs yno prziść do kuchnie, bo Wichtora cie wołajo. Twiyrdzo, ize u nołs je jejich plucia na wino, takoł srogoł. Poć, bo so uparci i cekajo na ciebie.
– Sie to prawie musa w tej chwilecce iść? Jescy dziejsiyńć miniut i bana ze wszystkymi donickoma fiks und fertich, niech Wichtora zacekajo. A zresto, wiys co? Zrob kafeju przed nołs wszystkich. Takoł pogoda, to ani we łogrodku, ani na kierchowie nic nie poplewna. Zani joł skońca, kafej be gotowy. I nakroj tej babki, coch jo dziesiej rano łozmroziyła, wierza be dobroł. No idź, nie zaglondej tak gupie na mie… Paulu… ale przeca we sopie…
– No dobrze, dobrze… tu ni, ta ni, to dzie!? Ida do Wichtory.
I polejciołch do dom. Wichtora siejdziejli przi łoknie i na świat zalony descy patrzejli. Mina miejli takoł, co śreklich było jy sie prziglondać. Zołl mi sie tej starej kobiyty zrobiyło.
– Wiycie co, Wichtora? Hejdla sie bardzo raduje, ize becie na nia cekali, a joł mo kafej robić. Napijecie sie s nami?
– Toć, Paulu, bana tu tak dugo, aze snojdziecie moja srogoł plucia. Joł mo porzycki na wino zgerowane. Tak zejch sie narobiyła przi rwaniu, myciu, łobiyraniu, to sie tymu nie moga dać zepsuć.
– Pijecie dzisiej bołnkafej abo zbozowy? Momy taki i taki…
– A, zrob mi prawego, dyć mi siołlka nie zaskodzi. Takołch słaboł.
Joł zacon tyn kafej rychtować, a za chwilka przisła Hejdla.
– Nale Hejdlo, camu po taky descysku łazis, nie smokłaś?
– Joł zejch we sopie donicki ze kierchołwa cyściyła, a terach miała taki stary siyrm. Zresto ze sopy to nie je kilomejter, a joł nie je s cukru, to bych sie nie łostopiyła. Ale fajnie wonioł tyn kafej. Paulu… dzie je babka? Jescyś jej nie nakroł?! Co to robis tak dugo? Wichtora, a wy coście tacy załośliwi, głowa wołs boli?
– Ni, yno ceko, aze mi ta plucia snojdziecie. Łona je u wołs.
– Plucia? A na co wo plucia? Becie wino robić? – dziwiyła sie Hejdla. – Prawie co roku te wino robicie, przeca wy nie pijecie takich… napojow.
– Dyć joł ni, ale miałach tejla cyrwonych porzyckow, co jy skoda było wyciepnońć, a komportow jescy mo z wynskygo roku na dwadziejścia krałzow. A wiys, jak mi potyn jaki chop przidzie co zrobić, to zaglondoł, kyby mu co wlołć… Musa miejć co przed nich. Ty mołs chopa, to wina nie musis robić.
– No ja, ale wy sami gołdołcie, ize u nołs je wasa plucia. Joł nie robia wina. A Paul dopiyro ni.
– Hejdlo, wyście so łoba modsi łody mie, a rozumy mołcie dziejsiyńć razy lichse. Przeca joł wo jaky dwa, trzi lata tymu dała plucia ze gotowy winy. Tez ze porzyckow. Wierza plucia nie dostała nogow i nie posła fort! Musi być u wołs. Po kafeju bamy jej wszyscy sukać.
– Wy tu siejdźcie we kuchni, a my pojdziymy na gora. Ani to dugo nie trzwało, jak kobiyta łotwarła na gorze stare wertiko na trzech nogach przikryte jakyńś mantly. Łotwarła jy – a tu plucia jescy ze Wichtorziny porzyckowy winy! Tak moja kobiyta umiy leda co przedy mno schować! Chyciołch ta plucia jak miejsiycne dziejcio, a tu mi Hejdla wołoł:
– Paulu! Dyć kole komina no sie na gora leje! Zołfort sie dołwej do naprawy.
Potyn my ślejźli na doł. Bez jednego słowa. Jak jo Wichtora łobołcyli, to aze we rance klaśli.
– Tos jednak je! Dzie to stoła, kyście jej nie umiejli snojść?!
– Na gorze – pejdziała Hejdla – stoła we wertiku dwa lata i Paul jej nie snołd, dopiyro skiś wołs wszystko wysło na jaw. I wiycie co? Paul musi zarołs na gora lejciejć i wele komina dachowki poprawić abo wymiynić, bo nołs zaleje – Hejdla za gorkygo prawa łodkamanderowała mie do roboty na gorze.
Przecach usuchnon kobiyta i sołch naprawiać tyn dach. Chwała Bogu, roboty nie było kans, yno jedna skorzupa była pynkniyntoł, toch jo zamazoł cymynty i leca nadoł. Wichtory juz u nołs nie było. Terach je gyśpan, co Hejdla zrobiyła ze ty Wichtorziny porzyckowy winy, chodźby sie pod ziymia zapadło.
Was Paul
