Tekst archiwalny ["Beczka" nr 5(158) z 29 marca 2006 roku]
Ja, ja chopi, nie znołcie dnia ani godziny, jak wom kobiyta powiy, to co mie dzisiej.
Jak sie tyn Wielki Post napocnon, toch sie tak yno po cichu padoł, izech je juz dobry, bo Hejdla wierza ło robocie we Niymcach zapomniała, ky nic ło ty nie spominoł. A tu wejs skond wejś – blank co inksego sie stało. Ale wszystko je skuliś tego, ize jedyn cały cas nie moze we chałpie siejdziejć. Dyć niekiedy musis wylyźć na swiat. I tak sy mno było.
Pejter do mie zazwonioł, cybych mu we malowaniu nie pomołgoł, bo som sie nie doł rady. Camu ni? Dzisiej ty mie, joł jutro ciebie, pra? Toch połra wiecorow u niego przerobioł. Łostatniygo dnia przijyzdzo do dom, a tu jakyś ałto. Bołch gyspan, chto to je, alech ani dobrze koła nie skludzioł, jak sie dwiyrzi we lałbie łotwarły i na dwor wylazła takoł pani we pympskach, fajnie łobleconoł, a za nio Hejdla takoł zadowolonoł, a za Hejdlo Wichtora takoł jakołś załomionoł. Hejdla mi yno ranko kiwła i dalej do tej pani gołdała.
– Dobrze, ja, bana gotowoł. To nie je za nieskoro, dyć sie potyn we ałcie idzie wyspać…
“Co je lołs? Jaky ałto? Ło cy ta moja kobiyta gołdoł?” – myślołch wartko, ale ta pani juz do ałta siadała, jescy ta coś pejdziała i łodjechała. A kole lałby jescy za nio woniało.
– Paulu, dobrze iześ juz je w doma, bo mi sie pomozes spakować. Jutro wiecor jada do ro – bo- ty!- zaspiywała prawie Hejdla. Joł boł ślag fertich. “Tak dobrze zarło, aze zdechło” – przipomniołch sie moja niedołwnoł radość. A Wichtora po cichu ślipiejli i łzy łociyrali taky srogy tasiyntuchy. To mie dopiyro nerwło.
– Ło co wy becycie?! Dyć to moja kobiyta jejdzie fort, a nie wa… – urwołch drapko te słowo.
– Ja, ale … – i Wichtora zaconi jescy gośniej becejć. Hejdla zaglondała rołz na mie, rołz na nasa somsiadka i tera łonej gołdka łodjono. Coś ta zacona pod nosy jynkać, ale nic nie było rozumiejć. Na końcu siadła przi stole i sie chyciyła za głowa.
– Paulu – sie łodezwała – przeca joł ci łod dołwna gołdała, ize pojada do Niymiec abo do Holandijej zarobić. My nie momy tak richtich ani finika na boku. Jakby sie co stało…
– A co sie moze stać? Chyba joł skopyrtna, jak sa sami ze Wichtoro łostaniymy.
– Jako skopyrtnies? Sie to sie bez umioł kartołfli uwarzić? Abo na placki natrzyć i usmazyć? A bratkartołfle? Dyć ci jy musa jedny ciyngy robić. Camu byś mioł skopyrtnońć? Wichtora ci doradzo, co i jak, pra Wichtoro?
– Tooć – wykrztusiyli Wichtora – co bana umiejć, to pomoga. Yno…
I Wichtora zaconi łod nowa ślipiejć i smarkać, i kucać, co ich nie sło utrzimać. Joł bych sie boł ściek, ale mi ich zołl było.
– Nale camu to tak becycie? Joł po dwóch miejsioncach nazołd przijada. Lepej za mie rzykejcie, co scejśliwie dojejdziymy i przijejdziymy – dość energiś pejdziała Hejdla. A joł jej pocichu przidoł na to, alech gamby nie łotworzoł.
– Wom sie tak dobrze powiy “camu becycie”, ale chto mi be ajnrajbong robioł, jak Hejdle nie be? Paul nie może… I zaś w bek. Ja, to miejli prołwda, joł ich mazać nie bana chodzioł, to je cwek lołs. Po piyrse, sie dajo, a po drugy, jako by to było?!
Joł sie docekoł… Co mi to nas Konrad powiy? Ale nic. Hejdla zacona tej srogej tasie sukać, a potyn zacona zwonić. Wszystky kamratko łospejdziała co i jak. I wszystky miały dać na mie pozor, a iberhałpt bez Wielkanoc.
– Joł nie je małe dziejcio, zeby jakyś baby miały na mie dołwać pozor. Jo sie som do rady. Jescy sie zdziwis, jak przijejdzies. Ło byście widziejli, jak sie moja kobiyta łościepła.
– Ty sie sa nie łodgrołzej, bo chopa samego łostawić a małe dziejcio, to je prawie to samo. Co było, jak Paulina pojechała do flejgi do Hamburga? Co Ginter narobioł? Nie pamiyntołs? Ruły mu do cyntralnego we lałbie łozerwało, bo do pieca zapomnioł bes te mroze prziłozyć.
– Ale joł nie je Ginter! Dobrze mie znołs, to wiys! Cy ci pamiyńć łodebrało?
– Totak, to je prołwda, joł cie dobrze zno. I skuliś tego sie martwia, wiys?
– Jak sie tak starołs, to siejdź w doma i be po cołkej herołpie! – tromfnon ejch kobiycie.
– To joł juz do dom pojda – łodezwali sie po cichu Wichtora – yno nie wia, jako ta noc przezyja, boch sie bardzo nerwy porusyła. Paulu, łoświyć mi hołflampa.
Wykludziołch somsiadka na dwor. A co było dalej, połosprawio wo na Wielkanoc.
Was Paul
