Łobejrzicie yno – nie na darmo ci starzi ludzie gołdali, ize cas be corołs to krotsy. Niedołwno my sie rychtowali do Godow, a tu jus pogodzich i po Nowy Roku! A my yno ciyngle przi stole i yno jymy i…, ja, pisać ło tej rzecy je pewniejś zakołzane, to musa być cicho. Ale ło piernikach moga coś pejdziejć, ni?
Tos pamiyntołcie, ize Wichtora byli łokropnie zadziwioni, ize Hejdla upiekła piernikow ze łorzechoma, pra? I sie dziwiyli, ize tych łorzechow stykło. Dyć całoł rzec wysła po zilwestrze.
We Nowy Rok rano chtoś pukoł do dwiyrzi. Joł sie ledwie umioł ze boku na bok przekrańcić, bo my sie sa we połruch u nołs spotkali i do scwołrtej my bajńtowali.
– Wylyź ty – jynkła Hejdla – bo to je na pewno Frańcik. I jescy nie prawie trzyźby. Idź…
Co było robić. Wartkoch sie łoblyk i ida łotwiyrać. Zaglondo – zołdyn Francik, yno Wichtora. Ja, łoni całoł noc spali, to mogo łod rana gymzić…Nom tes tak przidzie za połra lołt.
– Witej, Paulu, a wszystkygo dobrego na tyn Nowy Rok, scejścioł, zdrowioł, Błogosławiyństwa Bozego, a cobyście mi tak dalej pomołgali… – i Wichtora sie łospłakali.
– Nale camu płacecie, dyć my wom zawse pomozymy, nie bojcie sie. A joł wom tes zyca zdrowioł, a cobyście za mie cały rok rzykali, bo cuja, ize mi to je potrzebne. Poćcie dalej, wypijymy kafej, zjymy śniołdaniy, Hejdla mozno tes stanona, to sie be radować, zejście prziśli.
– Padołs? Be sie radować? Nie je na mie złoł? Bo wiys, Paulu, joł sie musa do cegoś prziznać. A jaky to je ciynsky… Nie wia, jako to mo prawie zacońć, boch je znerwowanoł.
– Poćcie dalej i potyn gołdejcie. Hejdlo, momy gościa! Stanonaś jus? Dziejś to je tak dugo?
– Ida! Coś je taki nerwowy? Dyć sie musa jakoś porzondnie łoblyc, dzisiej je Nowy Rok!
Wlejźli my do kuchnie. Wichtora sie ze Hejdlo powiyncowały i sie siejdli kole grzejnika. A tak sie jakoś krańciyli, coch boł nojgiyricht, do jakygo grzychu chco sie prziznać. “Ale nic, niech sami zacno, ani kobiycie nic nie bana gołdoł, bo to je przeca starsoł łosoba. Saconek jy sie nołlezy” – myślołch. A łoni siejdziejli tacy nerwowi, jak rzołdko kiedy. Hejdla jus sła ze śniołdaniy, kafej tak arołmatiś wonioł, coch dostoł na niego prawego capsa. Na talyrzu fajnie upiecony kotlet pokrojony, kole kotleta tomaty, chopie, smacnie to wyglondało.
– No tos porzykomy, Wichtora, zacynejcie, bo wy to nołlepej umiycie, nie dejcie sie prosić.
– Ponbocku, pobogosław te dary, chtore tu bymy spozywać, a niech no nigdy nie brachnie chleba powsejchniego. Amyn – wyrzekli Wichtora i sie łospałakali.
– Nale co sie wom stało?! Boli wołs co? Z Niymiec zołdyn do wołs nie napisał? – I Wichtora, jak sie to tera powiy, pynkli.
– Ło Hejdlo, co joł porobiyła… Bo joł jus richtig nie wiejdziała, chtory miech je chtory…
– Jako: miech? Co za miech? Co wy łosprawiołcie?
– No, miech ze łorzechoma! Bo joł miała trzi taky miechy i łone mi sie trocha pomylyły, a trochach jy chciała pomylić. Jedyn zejch dostała trzi lata tymu łod Mariki, drugi wynskygo roku łod Trudy i tyn trzejci łod Klary. Joł chciała dać do piecynioł te starse, bo mi nowych było zołl, przed Winfryda ejch jy chciała trzimać. I tak sie porobiyło, izech wołs łowichłała. Nie dość ize nie przijechali do mie, toch te blank stare łorzechy dała do piernikow… A to sie yno ze takej mojej zołwiści stało i skuliś tego, ize joł lubia miejć forant.
U nołs w doma zawse boł forant. Nasi starka miejli forant, moji matka miejli forant i joł tes musa miejć forant. Te forancyniy nierołs przikludzioło do zgorsynioł. Rołs nasi starka piekli kołołc na łodpust, a miejli wyńskoł monka i nowsoł monka, to sie padali, ize tej starsej przeca nie wyciepno, yno kołołc ś niej uopieko. Jak pejdziejli, tak zrobiyli. I wiys co, Hejdlo?! Pewniejś goście sie łokropnie za stoły krziwiyli, jak tyn stracyn kołołc jejdli. Potyn jescy starka jy do dom przed dziejci tego kołołca chciejli dać, to go ani nie wzioni. Tak jy nie smakowoł.
Jak zejch te miechy ze łorzechoma zacona przeglondać, toch sie domyślyła, co je lołs, ale skiś tego forancynioł i mojej zołwiści, nie przeruwej mi, Hejdlo, bo to je prołwda, do tegoch sie przikludziyła. Ło łonej gańby. Co by sie to mogło skiś takich starych łorzechow probić! I za to cie chca przeprosić. Wybołc mi!
Wichtora przeprołsali Hejdla dziejsiyńć razy, a joł sie ze ty marasy musioł przed świyntoma mancyć. I dzie je sprawiejdliwość? Juz zejch sie mioł łodezwać, ale jak kobiyta na mie zajrzała, toch zrezignowoł. Bo jako to tak po świyntach i we Nowy Rok na swojy postawić. Przeca i nasi starka gołdali: “Synek, lepej sie jynzur utni, nizbyś mioł kogo do grzychu przikludzić!” Joł boł jescy tedy blank gupi i toch starce łodpejdzioł, ize jakby tak było, to by mój łojciec już dołwno bez jynzura chodzioł. Tedych dostoł lymce, skoda gołdać. I do dziesiej ejch je cicho we takich falach.
Was Paul
