Wiycie, jako sie to stało, izech łostołch som jak palec. Nie powia, niekiedy mie Wichtora retowali. Takej somsiadki bych kazdymu zycoł. Ja, wy się myślicie tera, ize łoni so tacy starzi… Joł wom powia, ize taki starsy cłowiek łod casu do casu wiyncej wyrozumiy nis tyn modsy. Bo tak. Jak ejch boł u Konrada na łobiejdzie, toch musioł cołki cas suchać, cos je zdrowe, a cos niezdrowe. Konradowoł kobiyta yno ło ty jedny ciyngy uwrołcała.
– Kloski so dość ciynsko strawne. Lepej rajs jejść, łon nie lezy tak dugo w zołondku, a klochy, to cłowieka umanco, co nie do łopejdzynioł.
– Ło rajsie to mi kans nie gołdej, bo Hejdla jedyn cas durch rajs warzyła. Joł bych sie boł wykońcoł. Niy ma jak kloska, a jescy polskoł, tartoł! – skońcołch tejmat ło rajsie. Ale za chwila my usłysejli, ize miynso skodzi, a kupusta warzonoł i łokrołsonoł iberhaupt. Bes toch sie doł Konradowi zarołski po kafeju do dom prziwiyźć. Jak by wom tak chtoś jedny ciyngy yno ło ty samy jatoloł, tes by wom sie łostudziyło.
Niejdziela mi sie fajnie skońcyła, ale drugy świynto bana dugo pamiyntoł. Bo wiycie, jaki cłowiek stary, taki gupi. Po Msej ejch sie przisoł do dom i nasykowoł taki świontni friśtik. Hejdla mie tego naucyła. Zrobiołch sie kafej, nastawioł wszystkygo i włoncołch telewizor. I tak dugo ejch skołkoł po zyndrach, aze mi sie to łostudziyło. No toch sie wzion za przirychtowaniy mitaku, a przi tej robocie przipomniołch sie, ize Hejdla mi przikołzała ło Wichtorze pamiyntać. No toch sie do nich przesoł.
– Ło Paulu – zawołali łod proga – tyś mie przisoł łoblołć!? Tyś je konda!
– Dyć mołcie prawie, dzisiej bych wołs musioł polołć! Dejcie sa jaki gołrnek!
– Ty pieruchu! Nie gołdej gupot, joł je bardzo imfintlich, to mie lepej nie lej. Ale co zejś chcioł, kyś przed łobiady do mie przisoł? Potrzebujes co?
– Ni, ynoch wołs chcioł na łobiołd zaprosić. Nie dejcie mi dugo gołdać, yno powiydzcie, ize przidziecie, ja? Bymy miejć rołlady i polsky kloski. Kobiyta mi cołky mitaki przigotowała. Yno kapusta warza so. Przidziecie?
Wichtora pejdziejli, ize kans nie jo, ale jakbych som mioł jejść, to lepej przidzie. Wele dwanołstej wszystko było fiks und fertich. Na tiśtuchu po dwa talyrze, te ze goldrandy, świyntniy widołki i noze, samymu mi sie to podołbało. A Wichtorze dopiyro. Łod proga mie chwołlyli.
– Noł, noł! Tyś je taki pon! Ale joł ta nie bana na łobiuch talyrzach jadła, łostołw mi yno tyn głamboki, a drugi schowej, to je yno mycioł kans…
– Nie gołdejcie mi ło myciu, yno skostujcie tej kapusty, sie jej cego nie brachuje. Joł tak nie umia przismakować jak moja kobiyta.
– Jakoby, skond byś to poradzioł… wiys co? Dodej troska soli i łoctu.
Tak ejch zrobioł i kapusta mi wysła piyrsorzyndnoł. Wichtora zerzykali gośno przed jedzyniy i dali my sie we te rołlady. Tak prawie przed jedno było, jak my skońcyli. Wichtora mi łosprawiali, jak to piyrwej chopcy dziołchy na Wielkanoc lołli, a joł po mitaku sprzontoł. Juz ejch boł pomoł i prawiech łostaniy garce wyciyroł, a tu narołs słysa, ize mi tak coś pod dwiyrzoma mamrze. Łotworza, a tu Francik sie trocha na nogach kwieje.
– Paulu! Joł przijechoł Heeeejdla łoblołć, bo dziesiej…
– Ja, toś źle trefioł, bo Hejdla je w Miymcach.
– Nie wichłej mie, bo to nie fajnie. Wpuść mie do kuchnie. Hejdlo!
– Joł ci do “Hejdlo”, ty łozartuchu! – zawołali Wichtora, a Francik myśloł ize to je Hejdla, łodpyrton mie łod dwiyrzi i wlołz rajn. I zrobioł łocy jak kartołfle, jak zamias Hejdle Wichtora ujzdrzoł. Łoni sie pozbiyrali drap do dom, a joł ś niy som łostoł. Tera sie dopiyro zacono.
– Totak! To ty som siejdzis i mi nic nie gołdołs? Taki ś ciebie kompel? Przeca my sie we kościele widziejli. Aniś poznać po sobie nie doł! Ale co sie łodwlece, to nie uciece. Dejsa co, nie bymy tak po suchu siejdziejć.
Coch mioł robić? Gołdać, ize nie mo nic we barku? Ize mi kobiyta zakołzała do flaski zaglondać? Wyjon zech flaska, ale łonymu yno było mało. Prawiech chcioł wyciongać Hejdlin ajerkoniak, jak do kuchnie Wichtora wsarpli. I to była Boskoł Łopatrzność, bo Francik by mie boł wykońcoł.
– Chopi – zaconi – sie wy juz dzisiej dołcie pokoj ze ty świństwy!? Łod połejdnia sie cestujecie, a jus je ćma na dworze. Francu, pobiyrej sie do dom, bo twoja kobiyta na pewno sie nerwuje, dziejś ty je, ale jus!
– Jako… sie… nerwuje… – Francik chcioł coś wiynecj gołdać, ale mu się tak jynzur plont, ize ani joł nic nie rozumioł z jego gołdki. To sie Wichtora ściekli. Jak się to skońcyło dowiycie się na drugi rołs.
Was Paul
