Kto zna Wernera Herzoga, wie, że warto obejrzeć ten film. Kto nie wie, kim była Gertrude Bell, pozna fragment jej historii.
Ten film oczarowuje przede wszystkim pięknymi zdjęciami autorstwa Petera Zeitlingera.
To chyba najmocniejsza strona filmu. Na uwagę zasługuje szeroki wachlarz ujęć, pozwalający dostrzec i emocje, i piękno krajobrazu, detal czy operowanie kolorami. Do tego dochodzi studium pustyni: zobaczymy obrazy, które zaskoczą różnorodnością tego obszaru.
Kontrastowe ujęcia wprowadzają w klimat epoki i nastrój filmu: najpierw reżyser pokazuje Anglię z jej sztywnymi konwenansami, by po chwili odurzyć nas bezkresem pustyni, jej przestrzenią i wolnością. Nic dziwnego, że Gertrude Bell (w tej roli Nicole Kidman) oddała jej serce. Pokochała pustynię także dlatego, że miłość nie była jej dana. I tu Herzog doskonale splótł te dwa wątki: miłosny i polityczny, choć tego romansu jest zdecydowanie za dużo, biorąc pod uwagę fakt, kim była i czego dokonała Gertrude Bell. Z drugiej strony może ten lekko łzawy romans i bezkres pustyni był potrzebny Herzogowi, by pokazać coś jeszcze: podróż w głąb siebie i odkrycie swej misji. Ten film nie miał być biografią bohatera od a do z. Może miał m.in. zainspirować widza do tego, by zainteresował się postacią tej podróżniczki, kobiety – polityka.
A wiadomo, że nic lepiej do kina nie przyciągnie zachodniego widza, jak piękna kobieta
i miłosna historia.
Niektórzy zarzucają Herzogowi, że do głównej roli wybrał podstarzałą aktorkę, co czyni postać mniej wiarygodną. To prawda. Ale niewiele jest takich aktorek z wyrazistą linią podbródka i
magnetycznym spojrzeniem, które potrafi uwieść każdego. Do tego elegancja i wdzięk – to łączy obie kobiety i – przyciąga widza.
Całości akompaniuje doskonale harmonizująca z obrazem muzyka Klausa Badelta.
Ze względu na zdjęcia warto ten film obejrzeć na dużym ekranie.
