Anna na chwilę przerywa czytanie o chłopcu z autyzmem i w klasie natychmiast wyrasta las rąk. Chłopiec spod okna mówi, że u jego siostry w klasie też jest chłopiec z autyzmem, ale już teraz nikt się z niego nie śmieje. Dziewczynka ze środkowego rzędu przyznaje, że u niej w rodzinie ktoś cierpi na autyzm. Następne dzieci rwą się do wypowiedzi…
fot. Jolanta Jasińska-Mrukot
– Dzieci takie są i to mnie ujmuje, że chcą się dzielić każdą swoją myślą, opowiadać o tym, z czym się spotkały – mówi Opowiecie.info Anna Wojciechowska, wolontariuszka Fundacji PZU. – Ważne jest, że każde dziecko tutaj ma szansę, niezależnie od tego, jak mu idzie w szkole.
Do akcji „ABC empatii”, prowadzonej przez Fundację PZU, Anna Wojciechowska zgłosiła się, kiedy usłyszała o działaniach likwidujących wśród ludzi stereotypy związane z osobami, które są pozbawione tych samych szans już na starcie.
– Konkretnie, tutaj czytam i rozmawiam z dziećmi o autyzmie, ale to pozwala zrozumieć nie tylko odmienne zachowania autystycznych dzieci – opowiada Anna. – Te nasze rozmowy uwrażliwiają na każdą inność i potrzeby spotykanych osób. Dzieci się dowiadują, że możemy się różnić, ale wszyscy chcemy być akceptowani i przebywać z innymi.
I dzieli się swoja dewizą.
– Kiedyś usłyszałam, że światu nie jest potrzebny kolejny człowiek sukcesu, tylko kolejny empatyczny człowiek, który rozumie i chce zrozumieć innych – podkreśla Anna. – A wszyscy skupiamy się na sukcesie dziecka i to już od żłobka. Ta pogoń jest niewyobrażalna, okazuje się, że karierę planuje się dziecku od przedszkola. Wtedy się zastanawiam, czy Albertowi Einsteinowi planowano karierę. Mało kto wie, że on nie był dobrym uczniem.
Dlatego sama podąża inną ścieżką. Anna Wojciechowska od wielu już lat jest związana także z Fundacją dr Clowna.
– Czasem samemu trzeba w życiu stanąć na zakręcie, żeby zmienić życie, a wtedy może pojawić się potrzeba, by pomóc innym – wyjaśnia. – Kiedy dzięki tobie uśmiechnie się chore dziecko, to jest jak wygrana fortuna. Albo kiedy wchodzisz do hospicjum i widzisz, że ściągnięta bólem twarz nagle się rozpogadza, mało tego, widzisz, że ktoś się wreszcie uśmiecha…
Anna zawiesza głos, bo brakuje słów, żeby wyrazić, jak bardzo to się dla niej liczy. Dlatego szuka różnych przestrzeni, gdzie można zmieniać świat na lepszy. Działała m.in. w stowarzyszeniu Szwadron Kawalerii Ziemi Opolskiej. Jeździła konno, ale też szyła wolontaryjnie spódnice do jazdy konnej dla kobiet. Wolontaryjnie również uczyła dzieci jazdy konnej, prostych czynności, jak np. osiodłanie konia.
– Bycie z końmi to coś wyjątkowego, jak z koniem nawiążesz więź, to potrafi podejść i położyć ci głowę na ramieniu, a nawet rozpozna cię po kilku latach nieobecności – zachwyca się Anna. – Kocham konie, ale przede wszystkim zawsze chodziło mi, żeby być z ludźmi i angażować się w jakieś dobre działania.
