W poszczególnych odcinkach prezentujemy pokonkursowe prace Regionalnego Konkursu Literackiego „Ze Śląskiem na ty”. Imprezę organizuje Stowarzyszenie na Rzecz Wspierania Inicjatyw Kulturalnych w Gminie Łubniany ANIMATOR.
Autorką pracy jest Adrianna Wieczorek.
Wazóniki mojej ciotki
Nazywóm się Adriana Wieczorek. Miyszkóm w Dzieszowicach od urodzynioł. Ze Dzieszowic pochodzi mój papa i mój opa, a moja ouma i moja mama przikludziyły se sam jak se wydały. Wieczorki sóm we Dzieszowicach już możno łod sto lołt. Nasza chałpa jest nie daleko mojy szkoły. We ty szkole robi moja ciotka Beata. Łóna jest sprzóntaczkóm, ale nie chodzi do roboty po połejdniu, ino rano, tak jak sóm dzieci. My jóm wszyjscy bardzo lubiymy, bo zawsze nóm pómoże. Jak jakiyś dziecko rómbnie się w kolano to zawsze mu dołwoł zimni okład, jak se kómujś chce pić, a niy moł już swojego, to warzi nóm tej we kuchni; a jak sóm lekcjy, to dzieci idą do klas a moja ciotka i wojźnoł robióm w szkole trocha porzóndku.
Figurka „Karolinka” projektu Eryki Trzewik Drost
Mój oupa mioł gospodarka i to mój papa i ciotka pochódzom z tego gospodarstwa, ale ani jedyn, ani drugi, nie orze pola, nie sieje, nie sadzi, ani niy gospodarzi. Choć poly dali majóm, to inksi gospodołrze na nim robióm; ale stare chlywiki tyż nie zwalyli, ino dzisiej sóm tam magazyny. Mój papa moł wielkóm hurtownia pasz, a moja ciotka, jak ech już napisała robi we szkole, ale joł się z nióm spotykóm nie ino we szkole ale i w dóma. Od jakiygojś czasu u mojy ciotki Betki se cojś zaczło zmiyniać. A to wszystko przez jedna nauczycielka z naszyj szkoły co się interesuje szkłym.
Moja ciotka moł dwa szranki kolorowich wazóników, bómbóniyrek, figurek, kolorowe kury i inkszych rzeczy. Tela tygo nazbiyrała, że coby to fajnie wyglóndało to se kupiyła nowe mejble, całe łoszklóne, ze światełkami i tam to wszystko moł postawióne. Jak ech se jóm pytała skónd se to zaczło iżejś to zaczła zbiyrać? To mi zaczóła łopowiadać.
Spotkałach w szkole nauczycielka, wtóroł pokołzała mi swój ulubióni wazónik i tak mi se spodołboł, że zaczłach se tim interesować. Na poczóntku, jak ta nauczycielka ji to pokazowała, to łóna gołdała, iże znoł i pamiyntoł take rzeczy, bo w dóma bóło taky szkło. Potyn corołz to barzi łobie we internecie zaglóndały na te szkiełka, aż prziszło do tygo, że pojechały na giełda staroci. Ciotka mi padała, że chciała se to ino połoglóndać, ale wpołd ji we łoko taki małi wazónik, a że bół tóni, bo kosztowoł jyno 5 złoti, to se go kupiyła i postawiyła na mejblach.
Moja ciotka ze mną ze swojym piyrszym wazonikym
Łod tygo czasu zaczła zbiyrać kolorowe szkła ze huty Ząbkowice, ty stary szkła, jak łoni to godajóm, z czasów PRL-u. Moja ciotka zbiyroł już trzi lata, ale niedołwno byłach u nich na urodzinach i siedziałach tak naprzeciw tich szranków. Prawie zaczło zachodzić słóńce i gynał na tyn łoszklóni szrank zaświyciyło słóńce. Jak se to wszysko zaczło łodbijać na ścianie, to joł se myjślałach iżech je we kojściele. Jak we naszym kojściele bez te witrażyki słóńcy zajświyci, to tyż na ścianie se to tak fajnie łodbijoł. Joł żech jest mariankóm to czansto na Sumie, jak stojam ze sztandarym, a słóńce je wysoko, to to widzam.
Jak ech tak za tym stołym siedziała, to gynał tak samo, jak we tym kojściele się na ti ścianie we izbie te kolorowe szkło łodbijało. Wtedy zaczłach patrzeć, jaky to fajny sóm te szkła, i po tych urodzinach zajś mie to na nowo zainteresowało, to zajś ech se pytała.Ciotka skónd wiysz co mołsz kupić i co to jest we wercie?
Moja ciocia Beatka z państwem Drost
No to mi padała:
– Wiysz, joł wiela nie wiam, joł se tygo wszyskygo dopiero uczam, ale co wiam, to ci powiam. I wtedy ciotka wycióngła z kredynsu wazón, co se nazywoł „Asteroid”. Wiedziała tyż, że tyn wazón jest bardzo we wercie, i że tyn łod niyj jest nołtóńszi, bo jest przeźroczysti, a kolorowe sóm droksze. No i że za tyn wazón projektant dostoł nagroda i to bez to łón jest taki drogi. Potyn żech se dowiedziała, iże tyn projektant se nazywoł Jan Sylwester Drost. Ciotka se tak tym cieszyła że czansto sie chwołlyła w dóma przed swojóm mamom tym co se nowygo kupiyła. Jednygo razu psziszło do wiynkszy gołdki i jak ouma se dowiedziała kto to zaprojektowoł to nołgle sie okołzało że tyn Jan Sylwester Drost to je kuzyn mojyj praoumy łod stróny taty, a ciotka Beatka jest jego siostróm. Ciotka wiedziała żen łón pochodzi ze Kłodnicy i że łod niygo kobiyta nazywoł się Eryka Trzewik Drost i to już było zarołz wiadómo, że to ło tygo samygo Drozda chodzi. Wtety ciotka zaczła ouma durch projsić coby dó nich zadzwóniła i se spytała czy mogymy ich odwiydzić. No i tak ciotka ze oumóm pojechały do miejscowojści Pokój, kaj łóni tera mieszkajóm i se po wielu latach na nowo rodzina spotkała. Joł se tak myjśla, że co to mogło być że ta moja ciotka zaczła zbiyrać wazóniki wtore zaprojektowoł-jak się potyn okołzało-ktojś ze naszy rodziny. Możno łóna moł tyż trocham artstyczny duszy i cojś jóm do tygo cióngło.
Moja praouma Maria Niemietz kuzynka Jana Sylwestra Drosta
Ouma mi padała, iże nigdy w dóma na nic takygo zbytecznygo se piniyndzi nie wydołwało. Moja ciotka jednakowusz jest bardzo szczynśliwoł, jak se zajś cojś nowygo kupi. Moł tyż takie paniynki ze szkła, nazywajóm sie „Karolinki”, a jedna z nich dostała na rocznica ślubu od ujka Marka. Moł tich „Karolinków” możno ze siedym, we rozmaitych kolorach. Pytałach se ciotki co łóna by tak nołbarzi ze tygo szkła chciała mieć? Pedziała mi, że jest to wazón, wtori se nazywoł „Ananas” i moł nadzieja, że se go kiedyś szynknie. I choć ciotka mi padała, że wiela ło tym nie wiy, to mie sie zdołwoł, że wie bardzo moc i jest dloł mnie osobóm, ktoroł moł ciekawe pasje. Joł chodzam do piónty klasy i jak na rajźie zbiyrałach ino kolorowe karteczki, ale myjślam, że jak banam wielkoł, to tyż bych chciała mieć cojś takygo czym bych se mogła tak cieszyć, jak moja ciotka.
