W czasie jednej z wielu politycznych kłótni (dziś rzadko o polityce się rozmawia) dotyczących wyborów prezydenckich jeden z oponentów zapytał : „a co ci złego zrobił Andrzej Duda?”. I zmusił mnie tym prostym pytaniem do głębszej refleksji, bo uświadomiłem sobie, że, być może, wielu Polaków je w sobie nosi i się waha.
Otóż namacalnej krzywdy mi nie zrobił, podobnie jak jego poprzednicy, natomiast sprawił, że wciąż się wstydzę. I nie jest to wstyd chwilowy jaki odczuwałem, gdy Bronisław Komorowski zbłaźnił się na spotkaniu z japońskim dyplomatą czy, gdy popełniał błędy ortograficzne . Byłem zły i zażenowany, gdy Aleksander Kwaśniewski tłumaczył swój „chybotliwy” stan na poważnej uroczystości chorobą filipińską, czy gdy z rozbawieniem przyglądał się zgrywie swego partyjnego kolegi, który całował ziemię na lotnisku „małpując” Papieża. Oburzała mnie arogancja i dyktatorskie zapędy Lecha Wałęsy. Nie przyjmowałem do wiadomości narzuconej prezydentury Wojciecha Jaruzelskiego.
Jednak żaden z nich nie sprawiał, że permanentnie wstydzę się, że głową Polski jest marionetka, której nie da się szanować, bo nawet jego ideowy i partyjny pryncypał nim pogardza. Chyba do żadnego z jego poprzedników nie pasuje tak dobrze określenie Tuska, że prezydentura to tylko :”prestiż, zaszczyt, żyrandol, pałac i weto”.
Andrzej Duda wydaje się uwielbiać otwieranie, przemawianie, ściskanie rąk, jak mu się każe to rapuje albo czyta, mizdrzy się do Dody albo czatuje z podejrzanymi panienkami. Kiedy trzeba głos mu drży z udawanego wzruszenia a kiedy widzi swego wodza podbiega jak uczniak. Bywa także groźny, gdy grzmi na Polaków myślących inaczej niż przewodnia partia. Ktoś mógłby powiedzieć: to dobry polityk, bo czegóż oczekuje się od polityka, by sprawnie udawał i przez to był wiarygodny. Otóż Duda jest jak Milli Vanili – zespół całkowicie wykreowany na potrzeby niewymagającej publiki, kilku chłopców, którzy nic nie umieli, ale dobrze się prezentowali.
Z ust naszej „głowy” nie usłyszałem ani jednej wiarygodnej wypowiedzi, ani jednego zdania , które mogłoby poruszyć emocjonalnie czy intelektualnie. Nie jest ani gwarantem ani bezpiecznikiem, nie zasłużył sobie nawet na krytykę, bo ta wymaga jakiej takiej indywidualności i samodzielności . „Budyń”, „długopis”, „Maliniak” – te określenia, obraźliwe i dość prostackie, nie wzięły się z niczego a dopełnieniem tej plastikowej, ale dla demokracji niebezpiecznej postaci jest jego małżonka z przylepionym sztucznym uśmiechem.
Do dziś prześladuje mnie obrazek z amerykańskiej wizyty tej pary, gdy pierwsza dama, w reakcji na protesty w sprawie Trybunału Konstytucyjnego, zaczęła beztrosko „dyrygować”. Było w tym zachowaniu coś tak aroganckiego i bezmyślnego zarazem (biorąc pod uwagę kontekst), że, wbrew plotkarskiej prasie donoszącej o rozbieżnościach ideowych, utwierdziłem się, że jedno warte jest drugiego.
